DİNLEDEBİYAT

Bir şehirde çok cömert ve çok zengin bir şeyh varmış. Bir gün büyük bir ziyafet vemiş. Zengin, fakir herkesi davet etmiş. Ziyafet günü konağı dolup dolup boşalmış. Şeyh bu durumdan hoşlanmış ancak içinde bir burukluk varmış. Dilleri destan arap atına atlamış ve çölde gezintiye çıkmış.

Hayli zaman at kosturduktan sonra donmek uzere iken uzaklarda bir kimilti dikkatini cekmis:
Bir insan, yerde yatiyor. Belli ki cok hasta veya olmek uzere, yardima muhtac.

Hemen oraya yaklasip atindan inerek yerdeki adama yardima gitmis. Hala nefes aldigini gorunce sevinip atinin
terkisinden su kirbasi almak uzere dönünce birden bir hareketlilik sezmiş. Sonra bakmış ki yerdeki mecalsiz ve hasta adam, kendi  atin uzerinde. Meğer arkasını dönünce hırsız birden koşup arap atına atlamış.

Adam ati topuklayip erisilemeyecek kadar uzaklastiktan sonra donup, alay edercesine bakmis atin sahibine...

Fakat bir gariplik var; atin sahibi ardindan kosarak bagirip cagirmiyor; sadece durdugu yerde agliyor.

- Ne oldu, diye seslenmis hirsiz, 'Zoruna gitti de ondan agliyorsun degil mi? Sen ki bu ati kendi gozunden,
evladindan bile kiskanirdin ama bak, aklim ve cevikligim sayesinde simdi benim oldu atin; ne kadar aglasan yeridir!'

Atin sahibi gozyaslarini silmis; demis ki, 'Hayir ey hirsiz, atimi cok severdim, dogrudur; senin onu
benden calman elbette gucume gitti, fakat onun icin aglamiyorum.'

- Yaaa, nicin agliyorsun oyleyse, kadinlar gibi?

- Sunun icin: Bu haber yarin etrafta duyuldugunda, senin nasil bir hile ile atimi elimden kapip caldigin dilden dile gezdiginde;
bundan sonra colde hic kimse, olmek uzere olan gercek bir ihtiyac sahibine bir damla su vermeye cekinecektir. Uzuntum ondan!